Europa heeft zijn oog laten vallen op Azerbeidzjan, Israël en andere landen voor de doorvoer van gas via Turkije.

De opbouw van Russische troepen aan de grenzen van Oekraïne en de daaropvolgende brute invasie heeft de Europese leiders ertoe aangezet zich te haasten om nieuwe bronnen van aardgas te vinden.

Tot dusver heeft Brussel vooral belangstelling getoond voor Turkije als mogelijke doorvoerroute voor grotere hoeveelheden gas uit Azerbeidzjan en voor gas uit de enorme, maar nog niet aangeboorde reserves van Israël.

Op 4 februari meldde de EU-commissaris voor energie, Kadri Simson, dat er een overeenkomst met Bakoe was om “ons partnerschap te intensiveren” in de gassector, terwijl de Azerbajdzjaanse minister van energie, Parviz Sjahbazov, op 12 maart bevestigde dat de Azerbeidzjaanse gasreserves van 2,6 triljoen kubieke meter “genoeg zijn voor de buren en de Europese landen”.

Intussen volgde op het bezoek van de Israëlische president Isaac Herzog aan Ankara op 9 maart aanzienlijke speculaties over een mogelijke overeenkomst inzake de doorvoer van gas uit Israëls reusachtige Leviathan-gasveld.

Zelfs indien beide landen akkoord gaan, zal het realiseren van aanzienlijke exportvolumes tijd en grote investeringen vergen.

Volgens Azerbeidzjans staatsoliebedrijf SOCAR zal de gasexport naar Europa dit jaar sowieso stijgen tot 10 miljard kubieke meter, met een beslissing die later dit jaar wordt verwacht over het al dan niet verdubbelen van de capaciteit van de enige exportpijplijn tot 20 miljard kubieke meter per jaar – nog steeds slechts een fractie van de Russische import van Europa.

Azerbeidzjan heeft nog andere gasvelden, maar momenteel is alleen het Absheron-veld – dat wordt ontwikkeld door het Franse Total – gepland om in productie te worden genomen.

Precies dezelfde commerciële voorwaarden gelden voor het Leviathan-gasveld van Israël, dat met reserves van 620 miljard kubieke meter 10-12 miljard kubieke meter per jaar aan Europa zou kunnen leveren – commerciële overeenkomsten moeten worden gesloten voordat enige infrastructuur wordt gebouwd.

Daarbij komt nog de politieke complicatie van Cyprus, over wiens grondgebied een pijpleiding naar Turkije zou moeten lopen – een probleem dat de oorzaak was van de mislukking van een eerder project om Israëlisch gas naar Turkije te leiden.

Turkmenistan beschikt over de op drie na grootste gasreserves ter wereld, die technisch gezien gemakkelijk via de Kaspische Zee naar Azerbajdzjan en verder naar Turkije en Europa zouden kunnen worden vervoerd.

Bron: Turkse media