Al 40 jaar lang is Turkije in oorlog met terreur. Er is geen ander land in de wereld die zolang met terreur heeft gevochten. Maar waarom duurt dit zolang en waarom kan men hier geen einde aan brengen? Het antwoord heeft meerdere oorzaken.
Eén daarvan (en tevens ook hun bestaansreden) is dat tot 15 jaar geleden, Turkije de ideale voedingsbodem had voor dit soort organisaties. Hoe je het ook draait of keert, minderheden werden onderdrukt, geen kansen gegeven en zelfs buitengesloten. Deze onderdrukking leidde onder andere tot de oprichting van de PKK. Is deze voedingsbodem er nog? Volgens de PKK en zijn talrijke “afsplitsingen” wel.
Meer rechten voor de Koerden
Vanaf 2002 zijn er systematisch, verschillende wetten doorgevoerd zoals onder andere de oprichting van verschillende mediakanalen die in het Koerdisch uitzenden; Koerdische lessen, scholen en toneelstukken; vrijheid om Koerdisch te spreken en zelfs tweetalige verkeersborden. Ondanks hevige reacties van de oppositie kwamen deze veranderingen en namen ze stilaan het bestaansrecht af van de PKK. Zeker na 2009, kwam alles in een stroomversnelling tot 11 juli 2015, toen het staakt-het-vuren eenzijdig werd opgeheven zelfs nadat “de heilige” Ocalan en Leyla Zana hadden gezegd dat de onderhandelingen de toekomst waren.
Dus komen we bij de vraag, heeft de PKK en zijn afsplitsingen nog recht op bestaan?
Het land is ingrijpend veranderd, de Koerdische kwestie is nu bespreekbaar. EU-rapporten bevestigen de uitbreiding van culturele rechten en economische investeringen. Een andere reden is de hulp of bescherming die de PKK van buitenaf geniet. Al jaren hebben kopstukken of organisaties die linken hebben of zelfs rechtstreeks onder de PKK werken, vrij spel in Europa. Ondanks dat de PKK, Kongra-Gel en TAK op de Europese lijst van terroristische organisaties staan, kunnen ze genieten van de bescherming van België, Frankrijk, Duitsland en andere landen.
Huidig onderzoek heeft uitgewezen dat de talrijke “verenigingen voor vrede” jaarlijks 30 miljoen euro aan overheidssteun krijgen en dit doorsluizen naar de PKK. Er zijn talrijke dossiers en getuigenissen van mensen die afgeperst worden door deze vermeende “vredige” mensen alsook jonge volwassenen van 15-16 jaar die meegelokt worden om te radicaliseren en om uiteindelijk in de bergen te belanden, al vechtend tegen hun eigen neven of zelfs broers. Terwijl de PKK in Turkije een bloeddorstig monster is, speelt het hier de rol van de ideale schoonzoon en dit allemaal onder het toeziend oog van de Grote Europese Unie. Ze hebben zelfs vrij spel in het Europees Parlement. De laatste reden en misschien wel de belangrijkste is dat de PKK en hun compagnons naast politieke vrijheid ook mogen genieten van persvrijheid.
Alles wat gebeurt, is de schuld van de Turkse staat en hun pogingen tot dictatuur.
Een zelfmoordenaar blaast zichzelf op naast een stadium. 44 doden, meer dan 150 gewonden. “Het was niet de PKK, maar een afsplitsing die er niks mee te maken heeft, namelijk TAK en het was toch de schuld van de staat want ze onderdrukken de Koerden.”
Dit is natuurlijk een mooie manier om het een plausibele ontkenning te gunnen, sinds al de aftakkingen van de PKK rond 2004 zijn ontstaan en de TAK hier geen uitzondering van is.
Actief in ons land
Mijn enige hoop met dit discours is dat de Nederlandstalige media voortaan correct zullen berichten over de verschillende gewapende groepen in Turkije, die helaas ook in ons land actief zijn. In een democratie is het essentieel dat de informatiestroom genuanceerd is en voldoet aan de kwaliteitseisen, zonder dubbele standaarden. Een keer dit gebeurt, kunnen de verschillende landen stappen zetten om samen terrorisme te bestrijden en eindelijk de kop in te drukken.
Said BATARAY (woordvoerder van de Jonge Turken)
